जंगलाच्या अनोळखी पायवाटा, इथले भले मोठाले दगड, मातीचा तो मंद सुगंध, खळखळत वाहणारे छोटे ओढे, त्याच्या वाहणाऱ्या पाण्याचा तो नाद... वाऱ्याच्या झुळुकीबरोबर अलगद आपल्या आई-वडिलांचा हात सोडून वाऱ्यावर स्वार होणार एखादं उडणारे पान आणि मग मध्येच एखाद्या छोट्याशा फांदीवर बसून उगाचच शांत स्तब्ध असलेल्या या जंगलाला स्वतःच्या मंजुळ आवाजाने झोपेतून उठवणारे रानपक्षी... असे कित्येक नजारे या जंगलात दररोज पाहायला मिळतात मला...
कधी कधी असं देखील वाटतं की या जंगलाने मला कवेत घेतलं आहे, कारण की बऱ्याचदा इथे मला "मी" सापडतो...
अगदी मातीवर पडलेली सूर्याची किरणे देखील कित्येक वर्षानंतर त्याच ठिकाणी त्या मातीला बिलगताना दिसतात, परंतु आज ती सर्व किरणे एका झाडामागून हळूच डोकावून पाहत होती. बहुदा माझ्याकडेच पाहत असतील, कारण बऱ्याच वर्षानंतर मी त्या दिव्य भास्कराला एकांतात भेटत होतो. एरवी तो मला सिमेंटच्या जंगलातून वर येताना आणि सिमेंटच्या जंगलातच विरघळताना दिसतो...पण आज त्याचं देखणं रूप काही वेगळंच होतं...
© उमारण्यक...
No comments:
Post a Comment